© copyright s.v.Tivoli

Verslag wedstrijd - 02 (06 september)

Woenselse Boys VE1 - S.V. Tivoli VE1 4-4

Na de toernooiwinst en de eerste afgelasting stond vandaag de eerste officiële wedstrijd van het seizoen op het programma. De altijd bijzondere en lastige wedstrijd tegen de Woenselse Boys. Een tegenstander waarbij je gedurende de wedstrijd doorgaans voor meer verrassingen komt te staan dan tijdens een optreden van Hans Klok. En dat was ook vandaag niet anders. Een week voor de wedstrijd werd Stef al gewaarschuwd door een Boy: "Jullie winnen niet, want ik fluit." Maar uiteindelijk bleek dat ze een andere scheidsrechter hadden gevonden. Dat de opstelling op redelijk wat plaatsen gewijzigd was ten opzichte van het toernooi bij Braakhuizen was in de beginfase wel te merken op het veld. Het positiespel was lang niet zoals het zou moeten zijn, maar desondanks leverde de eerste aanval van de wedstrijd direct de eerste treffer van het seizoen op. Mike wist zich aan de linkerkant te ontdoen van zijn tegenstander en vond Frans voor het doel. Hij kon op zijn gemak een hoek uitzoeken en deed dat ook: 0-1. Daarna begon een rommelige fase in de wedstrijd. Beide ploegen konden nauwelijks de bal rondspelen, iets wat niet eens te wijten was aan het splinternieuwe "kunstgras"veld. Ondertussen waren Hennie en Bas aan het ruziën over wie op welke positie stond. Uiteindelijk won Hennie dit "gevecht", want Bas moest zoveel lopen dat hij vlak voor het rustsignaal letterlijk de zool onder zijn schoen vandaan had gelopen. Er zijn foto's van dit opmerkelijke incident in omloop, maar daar heeft de ondergetekende niet de juiste rechten van. Er waren nauwelijks kansen, maar bij de kansen die er waren toonde Bert zich een uitstekende sluitpost. Met twee cruciale reflexen wist hij treffers van de Boys te voorkomen. Echter, in de 23e minuut was hij kansloos. Een lage voorzet kon na een snelle counter eenvoudig door de spits binnen getikt worden: 1-1. De wedstrijd leek te gaan kantelen, dus het was voor de Veteranen zaak om de rust in ieder geval niet met een achterstand in te gaan. Maar het pakte zelfs beter uit. Een minuut voor het rustsignaal werd een lange bal van Gijs verlengd door Henk, die de oude garde wellicht doet denken aan Horst “Das Ungeheuer” Hrubesch, met de kop verlengd richting Perry. Hij ontweek een aanslag van de doelman en schoof de bal rustig in het lege doel: 1-2. Een achterstand is volgens Boyse begrippen niet mogelijk, dus waren zij genoodzaakt om hier iets aan te doen. Hoewel er drie veteranen op de bank zaten besloten zij na rust een jongen van een jaar of twintig in te zetten. Of de veteranen hierdoor van slag waren of niet, het feit was dat de stand binnen drie minuten weer gelijk was. Een hoge voorzet werd nauwelijks weggewerkt, waarna er ook voor Bert in de rebound geen houden meer aan was: 2-2. Kort hierna kwamen de veteranen ook op achterstand. Na een counter wist Bert nog knap de eerste inzet te pareren, maar wederom was de rebound van dichtbij hem te machtig: 3-2. Nu wilden de Boys en scheidsrechter de overwinning ook direct veiligstellen. Waar Bert de eerste keer dat het vlagsignaal van Stef genegeerd werd nog redding wist te brengen, kon hij enkele minuten later dit niet herhalen. Zodoende stond er volkomen tegen de regels in 4-2 op de borden, waarna Stef ook direct besloot het bijltje (lees: de vlag) erbij neer te gooien. Maar toen geschiedde tegen ieders verwachting nog een klein wonder. Tien minuten na de 4-2 werd de achterstand door Thuur verkleind. Op het middenveld zette hij zijn tegenstander knap van de bal en kon alleen op de doelman af en deze werd met een schuiver te kijk gezet: 4-3. Er was dus nog hoop en de Tivolianen trokken daarom met z’n allen ten strijde. Vlak voor tijd leverde dit ook de verdiende gelijkmaker op. Na een scrimmage voor het Boyse doel wist Mike met een sliding de bal voor de voeten van Richard te krijgen. Hij twijfelde geen moment en vond het net: 4-4. Enkele minuten later zag de scheidsrechter ook het kansloze van hun missie in en floot voor het einde van de wedstrijd. In een wedstrijd waarin er tegen dertien man gespeeld werd, hebben de veteranen uiteindelijk een mooi resultaat neergezet. Dat de scheidsrechter naderhand tegen de Boyse coach zei: “Ik heb het geprobeerd, maar het is niet gelukt,” is volgens mij de perfecte samenvatting van deze wedstrijd. Dankzij een goede teamprestatie is het eerste punt zeer verdiend binnengehaald. Dus nu is het afwachten welke middelen de Boys de volgende maal zullen inzetten om een overwinning af te dwingen. De webryder / vlagger, Marc van Hout